Golden Girls, afronding + afscheid in Anlong Khong

Dag lieve lezers,

Het zit er op. Gisteren hebben we de werkzaamheden in Anlong Khong afgerond. In de ochtend nog bezig geweest met de laatste afrondingen, in de middag de drukbezochte goodbye party met alle formaliteiten. ’s Avonds een geweldig Karaoke feest bij ons thuis met de leden van het stadsbestuur, de leraren en alle werkers!

Dit Golden Girls team heeft met de inwoners van Anlong Khong keihard gewerkt. Het gewenste resultaat is gehaald!! Alle projecten zijn afgerond binnen een tijdsbestek van 4 weken. Dat was indrukwekkend!

Vanochtend hebben alles ingepakt en namen we afscheid van de familie waar we ons de afgelopen 4 weken erg thuis hebben gevoeld.

De meiden hebben zich volledig gegeven voor het project! Zij hebben dan ook wel even een leuk weekend verdiend. We gaan om 12.45 uur lokale tijd naar Sihanoukville, een kustplaats aan de Golf van Thailand. Daar staat ons iets bijzonders te wachten. De Golden Girls weten dat nog niet, dus in de volgende weblog verslag van de verrassing!

Maandagochtend vertrekken we heel vroeg met de bus naar Bangkok om vervolgens in de nacht van maandag op dinsdag richting Nederland te vliegen. Geplande aankomst Schiphol is 13.30 uur!

Wederom heel veel leesplezier,
Peterhans :)

Dinsdag 24 augustus, door Quirine
Het eerste wat gedaan werd bij aankomst in het dorp, was de camera pakken en de eerste interviews vastleggen. We zijn begonnen met de Chief van het dorp. Syna was ingeschakeld als tolk en buiten beeld was het onze taak om de microfoon vast te houden en de vragen te stellen waarna Syna dan weer het antwoord zou vertalen naar het Engels. Onverwacht ging het stellen en beantwoorden van de vragen heerlijk soepel. En ondanks de zenuwen van de Chief verliep het gesprek perfect volgens het boekje. Uit bijna ieder antwoord van deze vrij verlegen man blijkt zijn dankbaarheid voor het project. Wanneer we hem vragen wat hij hoopt te doen in 2011 en 2012 komt er een soort enthousiasme in zijn ogen dat we nog niet hebben gezien. Hij hoopt vurig dat we zover kunnen komen dat we de weg naast de school die van de ene kant van het dorp naar de andere kant loopt, kunnen verbeteren zodat de bereikbaarheid in het dorp ook verbeterd zal worden.
Met de drie interviews die we afleggen hebben we een lekker gevuld ochtend programma met hier en daar het nodige ontroerende moment. Vooral de mevrouw die tot de eerste familie behoord die volgens ons microkrediet een varken heeft gekregen peutert hier en daar een traantje los wanneer zij vertelt hoeveel profijt haar familie heeft van het varken. Door de verkoop van de geboren biggetjes is de familie plotsklaps 300 tot 400$ rijker geworden met als gevolg dat er een brommer gekocht kon worden en de dochter des huizes een baan in een fabriek verderop kon nemen. Met tranen in haar ogen vertelt ze hoe dankbaar ze het project is voor de kansen die ze haar familie heeft gegeven.
Na een stormachtige pauze is het weer stenen sjouwen geslagen. Daar waar de werkers de laatste hand leggen aan het toilet, vullen wij de loodzware kar keer op keer met de minstens 8000 bakstenen die op ons liggen te wachten om vervoerd te worden naar het huis van de Chief (waar ze veilig zullen zijn). Ondertussen blijven onze werkers zwoegen tot het bittere eind. Het is werkelijk verbazingwekkend hoeveel de werkers hier uit het dorp op één dag kunnen bereiken. Zo is vandaag het dak op het toilet gebouwd, een bassin in het toilet geplaatst, een deur voor het toilet gemaakt en er in gezet, het oude toilet opnieuw gemetseld en gerenoveerd, het laatste bassin naast de school geplaatst en zijn er leidingen aangelegd vanuit het toilet naar ‘de beerputten’.
Zo’n 15 karren verder hebben we dan eindelijk dit helse karwij tot een einde gebracht. De stenen die gebruikt gaan worden voor de aanleg van de laatste waterafvoerkanalen zullen moeten wachten tot november; dan gaat de bouw daarvan namelijk van start. Met kuiten die minstens drie kilo zwaarder zijn vanwege de opgespatte modder en een moeheid en verlangen naar de marsen die thuis op ons liggen te wachten, racen we naar huis waar we de dag in alle rust afsluiten.
Woensdag 25 augustus, door Lynne
De 1-na laatste dag in het dorp, extra genieten dus! En natuurlijk de projecten afronden. Alles loopt op rolletjes: de toiletten zijn bijna af, de bassins geplaatst en dichtgemetseld en het pad om de school geëgaliseerd, zodat het water weg kan lopen bij een hevige regenbui. Ook de laatste interviews hebben we afgenomen, zodat we genoeg beeldmateriaal hebben voor de documentaire. We hebben erg gelachen om deze, omdat Syna bij elke vraag minstens 10 minuten door bleef kletsen en een hond in beeld kwam die deed voorkomen of hij zijn behoeftes kwijt moest naast Syna. De leraren kwamen niet helemaal uit hun Engelse woorden en fluisterden elkaar stiekem uit hun mondhoeken woorden toe, wat basisschoolachtige herinneringen ophaalde. De laatste kleertjes zijn uitgedeeld aan de werkers voor hun kinderen. Morgen organiseren we een eindfeest voor het hele dorp waar alle gesponsorde spulletjes en door onze moeders uitgezochte speeltjes uitgedeeld worden aan de kinderen. Ons avontuur loopt op zijn einde.

Donderdag 26 augustus, door Regy
Onze projecten zijn zo goed als afgerond (alleen de toilet moet nog geplamuurd worden) onze taak zit er dus op. Het was vandaag dan ook onze allerlaatste dag in het dorp, we gingen met vol opgeladen camera’s (omdat we bang waren dat we foto’s tekort zouden komen) weer vroeg uit de veren en stapte op onze fietsen. Onze tassen met shirtjes, knuffels, tandenborstels, petjes, ballonnen, slingers en nog veel meer werden met de tuk tuk naar het dorp gebracht. Het beloofde een grootse dag te worden want we hadden een eindfeest waarbij al die spullen werden uitgedeeld aan het dorp. De dag begon rustig met het sorteren van de cadeautjes voor de werkers, chiefs en leraren. Vervolgens hebben we ons bezig gehouden met het vullen van waterballonnen. Er is in het dorp geen enkele kraan dus moesten we een beetje improviseren met het vullen, na wat gebrainstormd te hebben kwamen we erachter dat wanneer je zo’n ballon aan een bidon hangt en je het water in de ballon knijpt dat een perfecte oplossing was voor ons probleem was. Met 3 bidons en 450 zijn we een heel eind gekomen, maar de helft sneuvelde ondertussen al. Voor de documentaire hadden we nog wat sfeerbeelden nodig dus die hebben we voor de middag ook even gemaakt (dat was ook meteen het laatste rondje door het dorp).
Even lunchen en kletsen met de local teenagers en daarna weer dingen regelen voor het eindfeest wat zou beginnen om 4 uur. Dit hield in dat we de ballonnen op gingen blazen, de school gingen versieren met de vlaggen en de laatste cadeaus sorteren. Ondertussen werden de beelden van de Amerikaanse kunstenaar Morris Squire bij de school geplaatst. Het zag er allemaal heel kleurrijk en gezellig uit. De beheerders van de tempel hebben het zand rondom de school gebruikt om de grond bij de tempel op te hogen (dit was al een week geleden). In ruil daarvoor verzorgde zij de muziek en het geluid bij het eindfeest.
Om 3 uur gingen de speakers dan ook aan en galmde er prachtige Cambodjaanse muziek door het dorp. We kwamen al helemaal in de sfeer. Het dorp druppelde dan ook naar de school en we konden van start gaan. Ruim 250 mensen uit het dorp kwamen kijken. Peterhans bedankte de 3 groepen (werkers, chiefs en teachers) een voor een in het Engels en Syna vertaalde het in het Khmer. De cadeaus voor iedereen bestond voornamelijk uit petjes, shirtjes, een ‘leer Engels in 63 dagen’ boekje en een (ingelijste) groepsfoto van ons in onze typische Cambodjaanse kleding. Ook werden de 2 brommers overhandigd aan de Community Chief. Deze zijn voor de vuilnismannen die op 1 september gaan beginnen. De brommers zijn door ons aangeschaft door het beschikbaar stellen van een microkrediet. In 10 maanden worden de brommers door de vuilnismannen terugbetaald en dan zijn zij ook in het bezit van een brommer. Iedereen was er heel er blij mee en bedankte ons ook terug met lieve woorden die ons af en toe emotioneel een beetje raakte (maar dat lieten we natuurlijk niet merken). Na het bedanken van iedereen gingen we de knuffels uitdelen aan de kinderen, iedereen moest een rijtje staan anders werd het een te grote chaos. Na de kinderen waren de volwassenen aan de beurt die ook netjes in een rijtje moesten staan, de volwassenen/jongeren kregen shirtjes. De waterballonnen die we ’s morgens hadden gemaakt zaten nog netjes in 2 plastic zakken en toen iedereen voor de school stond haalde we die dan eindelijk te voorschijn en begonnen we met het gooien ervan (het klinkt heel moordlustig maar het was vrij onschuldig haha). Iedereen was in rep en roer, het was echt een groot kippenhok. Wij zelf hadden 1 zak al op en toen ging de andere zak naar de mensen op het plein die nu wraak op ons konden nemen. Het was echt heel leuk en alles ging zo snel voorbij! Als ik er aan terug denk was het echt een rare onrealistische situatie, het drong ook niet echt tot me door dat dit echt de laatste keer in het dorp was. Toen alle drukte voorbij was en de laatste foto’s met iedereen waren gemaakt keerde we terug naar onze fietsen en de mensen waar we het meest mee om gingen volgden ons tot het eind. Toen drong het bij ons allemaal pas echt door: de laatste keer. De laatste 2 minuten hebben we het ook niet helemaal meer droog gehouden. Ik ben echt trots op wat we hebben neergezet en wat we voor het dorp hebben kunnen betekenen, iedereen was ook super lief voor ons en ik voelde me echt thuis. Ik zal het dan allemaal ook echt gaan missen en nooit vergeten!
Al weer thuis aangekomen was deze drukke dag nog steeds niet voorbij want we hadden nog een karaoke party voor alle werkers, chiefs en teachers! Het zou eigenlijk om 7 uur beginnen maar om 6 uur stonden er al fanatiekelingen op de stoep. We hadden een berg bier en cola ingeslagen dus iedereen begon dan ook snel met het nuttigen hiervan. Wat een top avond! We hebben gelachen, heel veel gedanst en gezongen. Iedereen deed mee, de jongeren gingen helemaal los en na een tijdje kregen we de oudere werkers ook mee op de dansvloer. Nog even met iedereen op de foto en om 10 uur was het afgelopen(het leek wel alsof het 3 uur ’s nachts was).
Al met al was het een drukke maar zeer geslaagde dag, iedereen had het naar zijn zin en we hebben goed afscheid genomen van iedereen.
Dit waren onze ervaringen in het dorp. We kijken terug op een leuke, leerzame en indrukwekkende tijd. Afscheid nemen is altijd moeilijk en we zullen de mensen uit Anlong Khong gaan missen. Echter niet alleen de mensen. De wijze van leven is ons een beetje eigen geworden. Dat wordt afkicken dus volgende week!
Morgen gaan we inpakken en het huis schoonmaken. Daarna vertrekken we naar Sihanoukville. Wat Peterhans voor ons in petto heeft dat weten we niet. We laten ons verrassen.
Het is nog niet bekend wanneer we weer op internet kunnen, maar we proberen in ieder geval maandag onze belevenissen in Sihanoukville te plaatsen.
Tot dan, X X X X X X
Veel liefs,
April, Lynne, Quirine, Regy en Peterhans
Wil jij ook het Cambodja project steunen? Maak dan jouw vrijwillige bijdrage over op:
Stichting En Route, Rotterdam:
Giro 2619459 o.v.v. Cambodja 2010
Alvast super bedankt!

Het Cambodja project is een initiatief van Stichting En Route uit Rotterdam( http://www.stichting-enroute.nl )