De derde week, werk, werk, werk

Hoi allemaal,

Even een verslag tussen door. Een korte, maar intensieve week. Dan gaat de laatste week ook bijna in. Gaat de tijd nu snel of langzaam, ik ben er nog niet uit. Het programma zit ook zo vol dat ik geen zin heb om mij daar druk om te maken. In ieder geval hier de belevenissen van 2,5 dag!

Bijgaand een link met een filmpje over de werkzaamheden aan de waterafvoerkanalen. Een Project van Actieve Hulp Cambodja met ondersteuning van Stichting En Route;
http://www.youtube.com/user/Projectcambodja2?feature=mhsn

Groetjes en veel lees- en kijkplezier,
Peterhans

Dinsdag en woensdag 15/16 november 2011

Even twee dagen bij elkaar. Ze stonden in het teken van hard doorwerken. Na het optrekken van de muren moesten deze geplamuurd worden. Lijkt zo ontzettend simpel, maar het moet er wel goed uit zien. Wederom veel zand, water en cement gemengd zodat de workers aan het werk konden blijven. We misten nog een betonpad naar de toiletgebouwen, dus deze ook even gemaakt.
We hebben ook de beelden een opknapbeurtje gegeven en aangevuld met ‘En Route 2008 – 2011’. Het is immers ons laatste jaar hier in Anlong Khong. Verder nog wat teksten in het Khmer aangebracht als ‘Kennis is Macht’ en ‘Laat je kind naar school gaan voor een betere toekomst’.
Zie de foto’s maar voor het resultaat.
Eigenlijk twee dagen in de sleur van 6 uur op, ontbijten, naar het werk, rond vijfen weer terug, ‘douchen’, eten en naar bed. Heeel gewoon dus.

Donderdag 17 november.

Vanochtend om 5 uur er uit en naar Phnom Penh. Om 7 uur wordt ik door Adam opgepikt om de GCC (Goverment Correctional Center) 1 en GCC 2 te bezoeken. Deze gevangenissen liggen, met de auto, zo’n uurtje rijden van Phnom Penh. Zoals vele NGO’s hier heeft ook Adam een auto met airco. Dat is wel lekker wakker worden. Eerst bezoeken we de GCC 2. In de GCC 2 zitten vrouwen en jeugdigen gedetineerd. We worden hartelijk welkom geheten door de Prison Chief (bij ons de gevangenisdirecteur) en zijn staf. Na een kopje koffie (wat overigens standaard aangeboden worden met de ‘kilo’s’suiker en melk er al in!), krijgen we een rondleiding. Het Cambodjaanse Gevangeniswezen zorgt daadwerkelijk alleen voor de detentiefaciliteiten. Gedetineerden krijgen eten en onderdak. Voor de (re-integratie)activiteiten zijn NGO’s aanwezig, zoals de Prison Fellowship Cambodia (PFC). Deze organisaties krijgen geen financiële tegemoetkoming van de overheid en moeten hun activiteiten bekostigen uit financiële tegemoetkoming van o.a. buitenlandse donorlanden, USAID, fondsen en particulieren.
PFC heeft wel een belangrijke positie in 22 van de 29 gevangenissen in Cambodja. Zoals ik al eerder heb geschreven verzorgen zijn een diversiteit aan activiteiten/opleidingen ten behoeve van de gedetineerden. Bij de vrouwen en jeugdigen bestond dit o.a. uit; Engelse les, computervaardigheden, electrotechniek, brommermonteur, naaiatelier en houtbewerking. PFC heeft een eigen gebouw, educatiecentrum, mogen bouwen op het terrein van de gevangenis. Hierdoor zijn zij in staat om hun eigen personeel en de vrijwilligers vrij in te zetten. Naast voornoemde opleidingen zijn er gespreksgroepen, terugkeeractiviteiten, herstelrechtbijeenkomsten met zowel slachtoffers als eigen familie. De deuren van de cellen zijn in de GCC 2 zijn van ’s ochtend half zeven tot zeven uur ’s avonds open. Door een soort ringsysteem zijn ook vrijheden toegekend. In de binnenste ring (omgeven door een muur) zitten de langgestraften. Zij kunnen ook, op eigen terrein, rondlopen. De cellen, soms bewoond door zo’n 15 mensen, liggen aan een grote binnenplaats. De cellen zijn, voor wat betreft Nederlandse begrippen, niet uitzonderlijk groot. In perspectief zouden wij dan 4 gedetineerden op een reguliere cel kunnen plaatsen. De binnenplaats is bestemd om de dagelijkse dingen zoals de was doen, rondlopen, volleyballen. Tevens zijn er wat schaduwplekken, wat ook nodig is. Ik dreef nu al weg op dit vroege tijdstip. Laat staan dat het dadelijk echt zomer wordt en temperaturen van 40 graden of meer wordt. Dan loop je niet gezellig even te wandelen in de zon!
Totaal zijn er 3 ringen en hoe meer je naar buiten gaat, hoe meer vrijheden men heeft. Die vrijheden gaan van bezoek achter tralies in de binnenste ring, tot vrij bezoek aan een terrastafeltje in de buitenste ring. Maar ook het ontvangen van geld, goederen, voedsel wordt hier meegenomen.
Het personeel, overigens ook in blauw overhemd en grijze/blauwe pantalon, is overal aanwezig en zijn continue bij de gedetineerden. De Prison Chief vond dit ook heel belangrijk. Het personeel is voor hem erg belangrijk en zijn zijn ogen en oren over wat er speelt binnen de muren. Hij zou ook graag meer activiteiten zelf willen uitvoeren, maar daar zijn de financiën niet voor beschikbaar. Hij hoopt dat, met de positieve ontwikkeling van Cambodja als land, ook het Gevangeniswezen meegroeit en nog meer kennis overgedragen kan krijgen van ‘donorlanden’.
Vervolgens naar de GCC 1. De grootste ‘mannen-bajes’ van Cambodja. Momenteel zitten er zo’n 2800 mannen hun straf uit. Het geheel is streng beveiligd en ook hier natuurlijk geen telefoons naar binnen, fouillering en controle op inhoud van de tassen. Inmiddels is er een hoge vertegenwoordiger van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, Prison Department, aangesloten. Een vriendelijke man die wel een fototoestel mee naar binnen mocht nemen. Snel kaartjes uitgewisseld en als de foto’s zijn bekeken en na de screening mailt hij deze. Afwachten maar.
Het geheel ziet er het zelfde uit als de GCC 2. Ringen van binnen uit, en daarmee ook het beveiligingsniveau. Hier geen elektronische beveiliging, maar 3 meter hoge muren. Op de bovenkant zitten kapotgeslagen ‘Angkor Bier’ flessen ingemetseld. De ‘buitenbeveiliging’ bestaat uit 4 hoekposten waar een bewaker zit met een wapen. Alleen zij zijn voorzien van een vuurwapen. Uitbraken hebben ze hier wel eens gehad, maar de consequentie als je weer gepakt wordt is groot. Een extra beveiligde afdeling (ergens in de rimboe) in afzondering met af en toe wat luchten is geen pretje in deze tropische omgeving.
Ook hier heeft de PFC een eigen gebouw waar de educatielessen worden verzorgt. Dit ziet er mooi uit. De leefafdelingen zijn schoon. De cellenblokken bestaan uit 10 cellen met elk 40 gedetineerden. Er lopen zo’n 4 tot 6 bewakers bij. Een ‘teamkamer’ o.i.d. hebben ze niet. Ze zijn aanwezig bij de gedetineerden. 2 bewakers zijn voorzien van een portofoon. De sfeer is gemoedelijk en we worden overal keurig te woord gestaan en mogen alles zien en met iedereen spreken. Over het algemeen is de wens toch dat er meer activiteiten worden verzorgt, dat het drinkwater gratis wordt (voor een fles water betalen gedetineerden 1000 riel (= $ 0,25). Heb je geen geld, dan drink het ‘dirty’ water. Dat is dan ook een probleem, want loon uit arbeid kennen ze niet. Lachend wordt er gereageerd op mijn vraag over het drugsontmoedigingsbeleid. Hebben ze niet nodig, want men heeft geen geld om het binnen te laten komen, laat staan om het binnen aan te schaffen.
Al met al was het een indrukwekkend bezoek en ik moet eerlijk bekennen dat het er allemaal wel beter uit ziet dan dat ik verwachtte. De openheid, de sfeer, de vriendelijkheid, het was een mooi om dit te ervaren. Er is hier natuurlijk nog verschrikkelijk veel te doen, maar zoals met alles gaat dit in kleine stapjes. Zoals de Prison Chiefs en PFC het ‘bottum up’ proces hanteren (vertaal je successen naar je hogere leidinggevende in de hoop dat dit ergens op het Departement landt) is men naarstig op zoek hoe de bestuurders betrokken kunnen worden bij het ontwikkelen van een Gevangeniswezen wat aansluit bij internationale wet- en regelgeving. We hebben de e-mailadressen uitgewisseld, wie weet waar er ondersteuning gegeven kan worden.

Vervolgens weer terug naar Phnom Penh. Ff bijkomen van alle indrukken. Syna staat al te wachten om Yvonne en Trudy op te halen van het busstation. We hebben een gezamenlijke lunch en zij gaan het Tuol Sleng (S 21) gevangenismuseum bezoeken terwijl ik deze weblog plaats. Aan het eind van de middag gaan we naar mijn ‘huis’ vanwaar we naar de Killing Fiels lopen om deze bij ‘sunset’ te bezoeken. Syna en Nyra (zijn toekomstige vrouw) komen dan ook naar het huis waar een heerlijke maaltijd voor ons bereidt gaat worden.

Dit was het weer over de afgelopen dagen. In ieder geval wordt de weblog veel bezocht. We zitten nu (sinds 2009) over de 80.000 bezoekers. Na afgelopen maandag hebben 835 mensen de site bezocht. Dit is wel heel erg leuk!

Tot de volgende weblog en alvast een goed weekend,

Peterhans

Wil je meedoen aan het kado voor het huwelijk van Syna;
Stort jouw bijdrage op Raborekening 12.75.13.256 t.n.v. P. Koperberg en vermeld ‘HUWELIJK SYNA’. Stuur mij ook even een mail met een foto van jou naar p.koperberg @ gmail.com als je meedoet.

Wil jij ook het Cambodja project steunen? Maak dan jouw vrijwillige bijdrage over op:
Stichting En Route, Rotterdam:
Giro 2619459 o.v.v. Cambodja 2011

Alvast super bedankt!

Het Cambodja project is een initiatief van Stichting En Route uit Rotterdam( http://www.stichting-enroute.nl )

Filmpjes: http://www.youtube.com/user/Projectcambodja2?feature=mhsn

Voor het Cambodjaproject 2012 werkt En Route samen met Stichting Commundo www.commundo.nl en de Stichting Hopefull Children's Center Cambodja www.hopchicen.org